Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ:
Πως το Πρώιμο Παιδικό Ψυχικό Τραύμα Επηρεάζει την Αυτορρύθμιση του Οργανισμού, την Αυτο-Εικόνα και την Ικανότητα για Δημιουργία Υγιών Σχέσεων

Laurence Heller Ph.D.
Aline LaPierre Psy.D.

Σχετικά με το βιβλίο

Παρόλο που φαίνεται ότι οι άνθρωποι υποφέρουν από πολυάριθμα συναισθηματικά προβλήματα ή αντιμετωπίζουν ένα μεγάλο φάσμα συναισθηματικών προκλήσεων, οι συγγραφείς Laurence Heller και Aline LaPierre υποστηρίζουν ότι τα περισσότερα από αυτά τα προβλήματα μπορούν να αναχθούν στο αναπτυξιακό τραύμα. Στη συνέχεια, περιγράφουν την αντισταθμιστική ανάπτυξη των πέντε βασικών ικανοτήτων και των αντίστοιχων βασικών βιολογικών αναγκών, που είναι απαραίτητες για τη σωματική και συναισθηματική ευημερία. Αυτές είναι οι ανάγκες για: σύνδεση, εναρμόνιση, εμπιστοσύνη, αυτονομία και αγάπη-έρωτα-σεξουαλικότητα. Οι συγγραφείς Heller και LaPierre, αναγνωρίζοντας αυτές τις ανάγκες, καθώς και τα πέντε Προσαρμοστικά Πρότυπα Επιβίωσης (Αdaptive Survival Styles), τα οποία εκδηλώνονται όταν οι προαναφερόμενες ανάγκες δεν ικανοποιούνται κατά τα πρώιμα παιδικά στάδια, αποσαφηνίζουν τη φαινομενική πολυπλοκότητα των προβλημάτων που προκύπτουν καθόλη τη διάρκεια της ζωής. Ο Heller και η LaPierre προτείνουν το ΝευροΘυμικό Σχεσιακό Μοντέλο (NeuroAffective Relational Model™, (εν συντομία NARM) για να μας αναλύσουν πως η μειωμένη ικανότητα για σύνδεση με τον εαυτό και τους άλλους και η επακόλουθη φθίνουσα ή περιορισμένη ζωτικότητα, αποτελούν τις κεκαλυμμένες αιτίες των περισσότερων ψυχολογικών και πολλών σωματικών προβλημάτων. Πρόκειται για μια ψυχοδυναμική προσέγγιση, που δίνει έμφαση στους πόρους και τις πηγές δύναμης του ατόμου, ενώ στρέφει το κύριο βάρος της στην παρούσα χρονική στιγμή, χωρίς ωστόσο να παραμελεί τη σημασία του παρελθόντος. Το μοντέλο NARM χρησιμοποιεί τη σωματική συναίσθηση και ενσυνειδητότητα (somatic mindfulness) για την επαναρρύθμιση του νευρικού συστήματος και την εξάλειψη των στρεβλώσεων της ταυτότητας (του εαυτού), όπως είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η ντροπή και η διαρκής αυτομομφή, που προκαλούνται από το αναπτυξιακό και σχεσιακό τραύμα. Ο Heller και η LaPierre καταδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο η θεραπευτική αυτή προσέγγιση βοηθά το θεραπευόμενο να (επανα)συνδεθεί με τα μέρη του εαυτού που είναι οργανωμένα, συνεκτικά και λειτουργικά, ενσωματώνοντας τη διαδικασία της σύνδεσης σε όλα τα επίπεδα της εμπειρίας, καθώς αυτή επηρεάζει τη φυσιολογία του ατόμου, την ψυχολογία του, και την ικανότητά του για δημιουργία στενών και υγιών σχέσεων.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια έμφυτη τάση να επιδιώκουν τη σύνδεση. Δεν έχει σημασία πόσο αποξενωμένοι ή απομονωμένοι έχουμε γίνει ή πόσο σοβαρό είναι το τραύμα που έχουμε βιώσει· στο βαθύτερο επίπεδο, ενυπάρχει στον καθένα μας μια ορμή που μας ωθεί προς την κατεύθυνση της σύνδεσης, όπως ακριβώς ένα φυτό στρέφεται αυθόρμητα προς τον ήλιο. Η ορμή αυτή για σύνδεση αποτελεί την «καύσιμη ύλη» του ΝευροΘυμικού Σχεσιακού Μοντέλου.

---

Βιβλίο: Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ:
Πώς το Τραύμα στην Πρώιμη Παιδική Ηλικία Επηρεάζει την Αυτορρύθμιση του Οργανισμού, την Αυτο-Εικόνα και την Ικανότητα για Δημιουργία Υγιών Σχέσεων
Συγγραφείς: Laurence Heller Ph.D. και Aline LaPierre Psy.D.
Αριθμός Σελίδων: 344

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Θεραπεία του Αναπτυξιακού Τραύματος»

Η Δημιουργία της Ταυτότητάς μας: Κατανοώντας το Επιβιωτικό Πρότυπο της Σύνδεσης

Ερωτηματολόγιο για τα φαινομενικά ασύνδετα συμπτώματα που μπορεί να υποδηλώνουν δυσκολίες με το αναπτυξιακό θέμα της Σύνδεσης.

Προτιμάτε να επαναφορτίζετε τις μπαταρίες σας μένοντας μόνος/η αντί να επιδιώκετε τη συντροφιά άλλων ανθρώπων;	Ναι	Όχι
Χρειαστήκατε γυαλιά από νεαρή ηλικία;	Ναι	Όχι
Πάσχετε από πολλαπλές αλλεργίες ή έχετε ευαισθησία στις αλεργιογόνες ουσίες;	Ναι	Όχι
Υποφέρετε από ημικρανίες, σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, ή ινομυαλγία;	Ναι	Όχι
Γνωρίζετε για το προγεννητικό τραύμα, π.χ. ενδομήτριες επεμβάσεις, πρόωρο τοκετό με νοσηλεία σε θερμοκοιτίδα ή τραυματικά γεγονότα κατά τη διάρκεια της κύησης;	Ναι	Όχι
Υπήρχαν επιπλοκές κατά τη γέννησή σας;	Ναι	Όχι
Αντιμετωπίζετε δυσκολίες στη διατήρηση των σχέσεών σας;	Ναι	Όχι
Μεγαλώσατε σε θετή οικογένεια;	Ναι	Όχι
Δυσκολεύεστε να αναγνωρίσετε τα αισθήματά σας;	Ναι	Όχι
Οι άνθρωποι του περιβάλλοντός σας σας περιγράφουν περισσότερο ως (δια)νοητικό τύπο αντί συναισθηματικό;	Ναι	Όχι
Νιώθετε περιφρόνηση για τα άτομα που είναι συναισθηματικά;	Ναι	Όχι
Είστε ευαίσθητος/η στο κρύο;	Ναι	Όχι
Έχετε συχνά την αίσθηση ότι η ζωή είναι δυσβάσταχτη και ότι δεν έχετε την απαιτούμενη ενέργεια για να την αντιμετωπίσετε;	Ναι	Όχι
Προτιμάτε μια εργασία που απαιτεί θεωρητικές ή τεχνικές δεξιότητες από κάποια άλλη που απαιτεί επικοινωνιακές ικανότητες;	Ναι	Όχι
Σας προβληματίζει η επίμονη αίσθηση ότι στέκεστε έξω από την πόρτα και κοιτάτε μέσα;	Ναι	Όχι
Αναζητάτε πάντα την αιτία των πραγμάτων;	Ναι	Όχι
Νιώθετε άβολα ή αμήχανα σε ομάδες ή κοινωνικές καταστάσεις;	Ναι	Όχι
Έχετε συχνά την αίσθηση ότι ο κόσμος είναι ένα επικίνδυνο μέρος για σας;	Ναι	Όχι

Ένα άτομο που βιώνει πρώιμο παιδικό ψυχικό τραύμα, ανεξαρτήτως της αιτίας του, αισθάνεται ότι δεν είναι ευπρόσδεκτο σε αυτό τον κόσμο. Δυσκολεύεται να αναπτύξει την αίσθηση του εαυτού και να νιώσει ότι έχει δικαίωμα να υπάρχει και να ζήσει μια ολοκληρωμένη ζωή.

Το πρότυπο επιβίωσης κατά την πρώιμη ηλικία διαμορφώνεται σε σχέση με το θέμα της σύνδεσης. Οι πρώτες εμπειρίες που βιώνει το άτομο στη μήτρα, κατά τη γέννησή του και στη συνέχεια με το είδος της σχέσης που δημιουργεί με το βασικό φροντιστή του (κυρίως τη μητέρα), είναι καθοριστικές για την αίσθηση ασφάλειας που χρειάζεται, προκειμένου να αναπτύξει την ικανότητα για επαφή και σύνδεση. Η ικανότητα αυτή αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία δομείται ο υγιής εαυτός και υποστηρίζει το δικαίωμά του να υπάρχει. Το πρώιμο παιδικό ψυχικό τραύμα διαταράσσει την αίσθηση της ασφάλειας και της ύπαρξης και, κατά συνέπεια, την ικανότητα για σύνδεση με τον εαυτό και τους άλλους.

Το τραύμα και το είδος της σχέσης ή του δεσμού, που βιώνουμε στην πρώιμη ηλικία, διαμορφώνουν τα ψυχολογικά, σωματικά και σχεσιακά πρότυπα που θα αναπτύξουμε καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας. Ο πόνος του πρώιμου τραύματος επιδρά καθοριστικά στη δημιουργία της ταυτότητας. Οι δυσκολίες οι οποίες προκύπτουν στο αρχικό αναπτυξιακό στάδιο της Σύνδεσης υπονομεύουν τη φυσιολογική ωρίμαση (ή την ομαλή εξέλιξη) όλων των επακόλουθων σταδίων, επηρεάζοντας την εικόνα του εαυτού, την αυτοεκτίμηση και την ικανότητα για υγιείς σχέσεις. Το τραύμα σε αυτό το στάδιο αποτελεί τη βάση πολλών φαινομενικά ασύνδετων γνωστικών, συναισθηματικών και σωματικών προβλημάτων.

---

Πρώιμες καταστάσεις που μπορεί να προκαλέσουν μακροχρόνιε μετατραυματικές αντιδράσεις

Caregiver Related
Το άτομο μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου ο ένας ή και οι δύο γονείς αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι προβλήματα επαφής και σύνδεσης
Η μητέρα πάσχει από χρόνια κατάθλιψη, διασχιστική διαταραχή ή έντονο θυμό
Το άτομο γεννήθηκε κατόπιν μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης ή ανεπιτυχούς απόπειρας έκτρωσης
Η μητέρα έκανε κατάχρηση αλκοόλ ή ναρκωτικών ουσιών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης
Η μητέρα είναι ψυχωτική
Μη επιτυχής σχέση πρόσδεσης
Το βρέφος ή το παιδί να αισθάνεται ότι είναι βάρος

Σε σχέση με εξωγενείς παράγοντες
Πρόωρος τοκετός
Οδυνηρός τοκετός παρατεταμένης διάρκειας
Παρατεταμένη παραμονή σε θερμοκοιτίδα χωρίς την απαραίτητη σωματική επαφή
Χειρουργική επέμβαση σε πρώιμη ηλικία
Σημαντικά τραυματικά γεγονότα στην οικογένεια κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή σε πρώιμη ηλικία
Θάνατος στην οικογένεια
Καταστροφικά γεγονότα παγκόσμιας κλίμακας, π.χ. γέννηση σε καιρό πολέμου
Διαγενεακό τραύμα, π.χ. γέννηση από γονείς που επέζησαν του Ολοκαυτώματος
Φυσικές καταστροφές

---

Το τραύμα μπορεί να προκύψει στη ζωή ενός βρέφους ή ενός παιδιού ακόμη και όταν αυτό μεγαλώνει σε ένα στοργικό περιβάλλον. Για παράδειγμα, ένα πρόωρο βρέφος μπορεί να χρειαστεί νοσηλεία σε θερμοκοιτίδα. Μέχρι σχετικά πρόσφατα, δεν ήταν γνωστό ότι η σωματική επαφή είναι απολύτως απαραίτητη για τα πρόωρα βρέφη και ότι το άγγιγμα έχει ισχυρή επίδραση στον αναπτυσσόμενο οργανισμό τους. Πολλά βρέφη παραμένουν στη θερμοκοιτίδα χωρίς την απαιτούμενη σωματική επαφή, είτε από φόβο μόλυνσης είτε εξαιτίας της πεποίθησης ότι (η επαφή) θα είναι καταστροφική γι’ αυτά. Η αγάπη και η στοργή των γονέων μπορεί να αμβλύνει ή να επουλώσει κάπως το πρώιμο τραύμα, όμως το αποτέλεσμα της ανεπαρκούς ή ελλειπούς σύνδεσης σε αυτά τα αρχικά στάδια παραμένει στη νευροφυσιολογία και την ψυχολογία του αναπτυσσόμενου παιδιού και επιδρά καθοριστικά σε όλη τη μετέπειτα ζωή του.

Βιολογική Δυσλειτουργία
Το έμβρυο ή το βρέφος εξαρτάται πλήρως από τους φροντιστές του και από ένα ευνοϊκό περιβάλλον. Ως αποτέλεσμα αυτής της πλήρους εξάρτησης, η αντίδραση του βρέφους στην απόρριψη, την ανεπιτυχή σύνδεση και το πρώιμο τραύμα, είναι ο τρόμος. Ο τρόμος αυτός είναι συντριπτικός για τον αναπτυσσόμενο οργανισμό και το νευρικό σύστημα. Ασκεί μια καταλυτική επίδραση σε όλα τα επίπεδα της εμπειρίας και προκαλεί αντιδράσεις, όπως είναι η απόσυρση, η συστολή και το πάγωμα. Μόνο μέσω της συστολής και του παγώματος μπορεί το βρέφος να διαχειριστεί τα υψηλά επίπεδα διέγερσης, που προκαλεί το πρώιμο τραύμα και ο επακόλουθος τρόμος. Η βαθιά αυτή κατάσταση της συστολής, της υπερδιέγερσης και του παγώματος προκαλούν συστημική δυσρύθμιση που επιδρά στο σύνολο των βιολογικών λειτουργιών του οργανισμού. Στη συνέχεια, η υποβόσκουσα βιολογική δυσρύθμιση αποτελεί ένα σαθρό θεμέλιο πάνω στο οποίο δομείται ο ψυχολογικός εαυτός.

Το τραύμα και/ή το πλήγμα στο είδος της σχέσης ή του δεσμού που βιώνει το έμβρυο ή το βρέφος, αποτελεί την πηγή της απειλής, δηλαδή, το μοναδικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει. Σε ένα τέτοιο απειλητικό περιβάλλον, είτε η απειλή είναι ενδομήτρια (προγεννητική) είτε υφίσταται κατά τους πρώτους μήνες της ζωής, το έμβρυο ή το βρέφος νιώθει ότι δεν έχει ασφάλεια, ανεξαρτήτως της ασφάλειας που του παρέχουν οι φροντιστές του. Είναι απόλυτα εξαρτημένο. Από την πλευρά του βρέφους, ο κίνδυνος ποτέ δεν εξαλείφεται και δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. Δεν μπορεί να ξεφύγει από την απειλή, ούτε μπορεί να την καταπολεμήσει. Κατά συνέπεια, η μοναδική εφεδρεία που διαθέτει, είναι το πάγωμα. Όταν υφίσταται μια χρόνια απειλή, που δεν είναι δυνατό να αποτραπεί, το νευρικό σύστημα περιέρχεται σε μια κατάσταση υψηλής διέγερσης και ολόκληρος ο οργανισμός παγιδεύεται σε μια αμυντική αντίδραση. Το «κλείδωμα» αυτό σε μια διαρκή υπερδιέγερση προκαλεί έντονη δυσφορία και/ή πόνο, την οποία το βρέφος προσπαθεί να εξουδετερώσει μέσω του μουδιάσματος και του παγώματος.

Ένα έμβρυο ή ένα βρέφος δεν μπορεί να διακρίνει ότι δεν ευθύνεται το ίδιο για μια αρνητική κατάσταση που βιώνει. Οι ρίζες των χρόνιων συναισθημάτων ντροπής και αναξιότητας βρίσκονται στις καταστάσεις θλίψης ή πόνου που βίωσε το άτομο εξαιτίας της ανεπάρκειας του περιβάλλοντός του για την οποία θεωρούσε ότι έφταιγε το ίδιο. Στη συνέχεια, η σκέψη «είμαι κακός», για παράδειγμα, σχηματίζεται ως επιστέγασμα της σωματικής αίσθησης «νιώθω άσχημα». Η κατανόηση της ιδέας αυτής και μόνο, έχει βοηθήσει πολλούς ανθρώπους, που δυσφορούν από αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης, ντροπής και αναξιότητας, να αρχίσουν να βλέπουν τον εαυτό τους με ένα νέο συμπονετικό τρόπο.

---

Κεφάλαιο 3

Το μοντέλο NARM διακρίνει δύο βασικές κατηγορίες χαρακτηροδομών, ανάλογα με το Επιβιωτικό Πρότυπο Σύνδεσης που αναπτύσσει το κάθε άτομο. Παρόλο που χρησιμοποιούν δύο διαφορετικές στρατηγικές, και οι δύο χαρακτήρες βιώνουν ένα μεγάλο συναισθηματικό, ψυχολογικό, και συχνά σωματικό πόνο. Στο σωματικό επίπεδο, φαίνονται αποσωματοποιημένοι (αποσυνδεδεμένοι από το σώμα) και αποστασιοποιημένοι. Συγκεκριμένα, παρουσιάζουν μια συνολικά παγωμένη όψη, ενώ το σώμα τους δίνει την εντύπωση ότι είναι κατακερματισμένο, εξαρθρωμένο και υποτονικό.

1) Ο (Δια)Νοητικός Χαρακτήρας διαχειρίζεται τα υψηλά επίπεδα διέγερσης με την αποσύνδεση από το σώμα, χρησιμοποιώντας κυρίως τη λογική και το μυαλό. Ο χαρακτήρας αυτός σχετίζεται με ένα νοητικό τρόπο αντί συναισθηματικό και έλκεται από επαγγέλματα στα οποία κυριαρχεί η σκέψη και η λογική έναντι του συναισθήματος. Τέτοιοι χαρακτήρες μπορεί να είναι οι τυπικοί επιστήμονες και μηχανικοί, οι οποίοι έχουν μια περιφρονητική στάση απέναντι στα συναισθήματα και ακολουθούν πιστά ό,τι θεωρούν ως «αντικειμενικά δεδομένα». Μια υποβόσκουσα πεποίθησή τους είναι ότι το σύμπαν είναι κενό και κρύο και ότι ο Θεός δεν υπάρχει. Η ανάπτυξη της (δια)νοητικής λειτουργίας από πολύ μικρή ηλικία, τους καθιστά συχνά μεγάλους διανοητές και ισχυρούς στοχαστές, συχνά σε βαθμό ευφυίας. Όντας αποσυνδεδεμένοι από το σώμα τους και νιώθοντας πιο άνετα όταν είναι μόνοι τους, επιλέγουν επαγγέλματα στα οποία οι ικανότητες αυτές αποτιμώνται ως βασικά προτερήματα. 2) Ο Πνευματικός Χαρακτήρας διαχειρίζεται τα υψηλά επίπεδα διέγερσης με την πλήρη αποσύνδεση από το σώμα, ενώ ζει και κινείται στο ενεργειακό πεδίο. Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία είναι, συνήθως, απόκοσμα και εξαϋλωμένα. Επειδή δεν είναι ποτέ σε επαφή με το σώμα τους και με την υλική διάσταση, έλκονται από πνευματικές καταστάσεις και συχνά έχουν πρόσβαση σε πνευματικά και ψυχικά φαινόμενα, που οι «φυσιολογικοί» άνθρωποι αγνοούν. Η πρόσβαση στις πνευματικές και ψυχικές καταστάσεις τούς βοηθάει να «πνευματοποιήσουν» (ή εξαϋλώσουν) τον πόνο τους. Μια συνηθισμένη υποβόσκουσα πεποίθηση, που υποστηρίζει την αποσύνδεσή τους, είναι: «Αυτός ο πλανήτης είναι ένα κρύο και αλγεινό μέρος, αλλά ο Θεός με αγαπάει». Παρόλο που ο διαλογισμός είναι μια τεχνική για να έρθει κανείς σε μεγαλύτερη επαφή με τον εαυτό του, πολλά άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, καταφεύγουν σε αυτόν επειδή, μη νιώθοντας ποτέ καλοδεχούμενα σε αυτό τον κόσμο, αισθάνονται πιο άνετα να ζουν σε μη υλικά και υπερβατικά επίπεδα. Με τον τρόπο αυτό, χρησιμοποιούν το διαλογισμό ως μέσο για να ενισχύσουν την αποσύνδεσή τους.

Και οι δύο χαρακτήρες βιώνουν τη σαρκική ή σωματική επαφή με αμηχανία, φόβο ή ακόμη και τρόμο. Αποφεύγουν τους ανθρώπους, ειδικά τα πλήθη, και νιώθουν πιο άνετα όταν βρίσκονται με ένα άτομο, εάν τελικά νιώθουν καθόλου άνετα και έτσι. Δυσκολεύονται να κάνουν βλεμματική επαφή ή την κάνουν χωρίς να εστιάζουν στον ομιλητή.

---

Κεφάλαιο 10

Προχωρώντας προς τη Θεραπεία: Σύνδεση με τον Εαυτό και τους Άλλους

Όποια και αν είναι τα συμπτώματα που υποδηλώνουν την ύπαρξη μιας παθολογικής ή προβληματικής κατάστασης, η εργασία με την πρωταρχική οργανωτική αρχή της επανασύνδεσης με το σωματικό εαυτό και τους άλλους, καθιστά τη θεραπευτική διαδικασία βαθύτερη και αποτελεσματικότερη.

Για όσους δυσφορούν με το επιβιωτικό πρότυπο Σύνδεσης που ανέπτυξαν, υπάρχουν δύο παράλληλες και συμπληρωματικές διαδικασίες, ως προς τις βασικές οργανωτικές αρχές, με στόχο την ανάπτυξη και τη θεραπεία: α) η διαδικασία της επανασύνδεσης με το σωματικό εαυτό και τα συναισθήματα, και β) η διαδικασία κατά την οποία μαθαίνουμε πως να βιώνουμε την επαφή με τους άλλους ως μια βαθειά αλληλεπιδραστική εμπειρία και όχι ως πηγή απειλής. Η επανασύνδεση με τον εαυτό και τους άλλους δίνει τη δυνατότητα να θεραπεύσουμε τη δυσλειτουργία που προκύπτει από τη συστημική χρόνια υπερδιέγερση και το πάγωμα. Με αυτόν τον τρόπο, μαθαίνουμε πως να ενδυναμώσουμε την υγιή αυτορρύθμιση, καθώς και τη διαδραστική ρύθμιση μέσω της θεραπευτικής σχέσης.

Το μοντέλο NARM βασίζεται στη διαδικασία επανασύνδεσης στην παρούσα χρονική στιγμή. Για την αποτελεσματικότερη εφαρμογή της διαδικασίας αυτής, το μοντέλο επικεντρώνεται στη διερεύνηση των διεργασιών που εκτυλίσσονται όταν το άτομο είναι σε επαφή και όταν είναι εκτός επαφής. Η παρατήρηση της διαδικασίας σύνδεσης και αποσύνδεσης, που συντελείται στο σώμα και στην ίδια τη θεραπευτική σχέση, προσθέτει μια ακόμα ουσιαστική διάσταση στις παραδοσιακές ψυχοδυναμικές θεραπείες.

Αλλάζοντας το Πρότυπο
Στην προσέγγιση NARM, εργαζόμαστε ταυτόχρονα με τη νευροφυσιολογία και την ψυχολογία των ατόμων που έχουν βιώσει αναπτυξιακό τραύμα και εστιάζουμε στην αλληλεπίδραση μεταξύ των προβλημάτων που δημιουργούνται από τις στρεβλώσεις της ταυτότητας και της μη ικανότητας για σύνδεση και ρύθμιση.

Το μοντέλο NARM εφαρμόζει τέσσερις βασικές οργανωτικές αρχές:

• Στήριξη της σύνδεσης και της οργάνωσης του εαυτού
• Διερεύνηση της ταυτότητας
• Εργασία στην παρούσα χρονική στιγμή
• Ρύθμιση του νευρικού συστήματος

Παρόλο που παρατίθενται σε διαδοχική σειρά (Πίνακας 10.1), στην πραγματικότητα οι βασικές αρχές, τα εργαλεία και οι τεχνικές, που αναφέρονται παρακάτω, απαρτίζουν ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο. Στο μοντέλο NARM, εργαζόμαστε με πολλά θέματα ταυτόχρονα ακολουθώντας τη διαδικασία μορφής-υπόβαθρου (ή προσκήνιου-παρασκήνιου): Για παράδειγμα, σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, μπορεί να επικεντρωθούμε, κυρίως, στο θέμα της ταυτότητας, ενώ τα θέματα σύνδεσης/αποσύνδεσης, ασφάλειας και ανοχής στη ζωντάνια (που προκαλεί η αυξανόμενη σύνδεση με τον εαυτό) παραμένουν στο υπόβαθρο. Σε κάποια άλλη χρονική στιγμή, μπορεί να αναδυθεί στο προσκήνιο η διαδικασία σύνδεσης/αποσύνδεσης, ενώ τα άλλα θέματα παραμένουν στο παρασκήνιο.

 

 

Back to top

---

Website Contact: James Otto